feelings()

this face i have of you in mind

remindes me you are one of the kind

these months with you gave me the light

that i was searching that awkward night

i drink a lot and think too much

started at November,and now it's March

i lied telling i didn't know

i wanted what you were giving 

 that's the only truth

But when you came,i was so lost

i tried to give, with heart still frost

I miss your eyes,our walks, your hugs

i screwed it all up, 

tears have now filled up my lungs

my mind conquers me whole,

leaving alone

my coward soul,

tough on the outside 

reckless inside

giving a chance is luck of time

But if you come closer,hearing nothing at all

my eyes will give you what you want

they know exactly how to betray

the feelings i lose on my own way

One last thing,and I am gone

your heart is brave as gold,

your soul strength, sharp as sword

that's what i m thinking as i m alone

don't waste your time in something doesn't worth

Βούρκος

και δε φανταζόμουν τα όρια μου ξεπερνιούνται
δε φανταζόμουν ότι δεν ήταν καν αυτά που νόμιζα.
τελικά όντως η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία

Άρα υπάρχει ελπίδα μέσα σ'όλον αυτόν το βούρκο?

και άρα εγώ τώρα θεωρούμαι αισιόδοξη κι από πάνω?

Είμαστε πραγματικά υπεύθυνοι για τις πράξεις μας?

Οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από τις επιλογές τους. Μάλιστα το γνώρισμα του καλού και του κακού ανθρώπου  αποδίδεται πολλές φορές ύστερα από τη μελέτη των επιλογών που έχει πάρει στη ζωή του.

Κάθε μας επιλογή οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα. Ουσιαστικά  αυτό είναι που μας κρίνει σε τελικό στάδιο. Μπορεί να μην έχεις καμία σχέση με το αποτέλεσμα, αλλά μία επιλογή σου να συνδέεται στην ολοκλήρωση του. Σε αυτό το στάδιο, το ποσοστό ευθύνης σου, έγκειται στο κατά πόσο αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα την αρχική σου σκέψη αλλά και την ηθική σου σαν άτομο. Δεν επηρεάζουν όλα τα άτομα το ίδιο οι καταστάσεις που δημιουργούνται έχοντας και δικό τους μερίδιο ευθύνης.

Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε και ίσως να μη μας αρέσει καμία από τις επιλογές που μας δίνονται. Μπερδευόμαστε, αξιολογούμε λάθος τα δεδομένα μας, αγχωνόμαστε , βιαζόμαστε, επιλέγουμε κάτι χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Η συνθήκη επομένως μπορεί να δώσει την ανάλογη βαρύτητα στο τι θα επιλέξουμε.

Τότε, μήπως ελέγχοντας κάποιος τη συνθήκη μπορεί να ελέγξει και τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε? Και αν μπορεί να γίνει αυτό, είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν διαλέγουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε την πρωτοβουλία σε ένα ήδη προμελετημένο αποτέλεσμα?

 Ο καθένας ευθύνεται για τις πράξεις του. Είναι όμως πραγματικά υπεύθυνος για τις επιλογές που τον οδηγούν σε αυτές?

κανείς

ποιός ξέρει τι μπορεί να γίνει. Και όλα θ αλλάξουν (προφανώς), αλλά πώς και γιατί? Αφού πάνε να γίνουν πολύ καλά τα πράγματα. Ίσως γι' αυτό. Ίσως για να ισχύει το: περνάς πράγματα στη ζωή σου για να έχεις το δικαίωμα να μην πεις ποτέ "είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος".
 Ίσως για να μάθεις τον εαυτό σου..

Ίσως για να φταίω για όλα εγώ.

21-28

Ήταν πολύ όμορφα. ηρέμησα και χαλάρωσα.
Κι όλα αυτά μαζί σου. Όχι μόνη μου. Όχι προσπαθώντας να περάσω καλά μαζί σου, αλλά γλυκά και αβίαστα, χωρίς δεύτερες σκέψεις να κουράζουν το μυαλό μου. Καιρό είχα να περάσω απλά ωραία με άλλο άτομο για πάνω απο 2 μέρες 

.

"Γράψε,τα πας πολύ καλά"
"Μίλα θα σε βοηθήσει πάρα πολύ"
"Είσαι πολύ κοινωνική"
"πόσο ντροπαλή!"
"Είσαι αστεία"
"Είσαι εντελώς τρελή?"
"Πόσο γλυκιά?"
"Με τρομάζεις"
"τι ωραία μάτια"
"Γιατί με κοιτάς έτσι?"
"Δεν γελάει κανείς"
"μόνο εσύ θα το έκανες αυτό"
"Δεν κάνεις τίποτα κακό"
"μην είσαι τόσο ενοχική"
"ξανακάνε αυτή τη γκριμάτσα"
"μικρό κοριτσάκι"
"σταμάτα ρε διάλοε"

ω.

3-7

πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις?Σαν χθες θυμάμαι ήταν που μιλάγαμε,πίνωντας καφέ και ακούγοντας λίγη καλή μουσική συμφωνόντας στο πως δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε αυτή την σχεδόν καθημερινή συνήθεια.Την θυμήθηκα τώρα,ναι,αλλά πάει τόσος καιρός πια απ την τελευταία φορά που το κάναμε αυτό που αν δεν σκεφτόμουν εσένα και το πρόσωπό σου δεν θα ερχόταν αυτή η μνήμη.Πόσο εύκολα αναδεύεται μια εικόνα απ το παρελθόν,που μέχρι πριν 5 λεπτά δεν περίμενες οτι υπάρχει καν.Κι όμως,τους τελευταίους μήνες έχω παρατηρήσει πως οτι γίνεται συνήθεια καταχωρείται σε αρχείο,και είναι τόσο εύκολο να έρχονται ξανά και ξανά στην επιφάνεια εικόνες απ αυτή  μιας και ο οργανισμός απο ένα σημείο και μετά πιστεύει πως αυτό που γίνεται τόσο συχνά,δεν θα πάψει ποτέ,και προκειμένου να υπομείνει την ύπαρξή της,γίνεται όλη αυτή η ανατριχιαστικής λεπτομέριας αποθήκευση πληροφοριών.(ανάσα)Και μόλις πάψει αυτή η συνήθεια(η οποία παρεπιπτώντος σου χε σπάσει τα νεύρα και τσακωνόσουν και θύμωνες που δεν άλλαζε κάτι με τον καιρό),έρχονται οι κωλοαναμνήσεις της να σου γαμήσουν τον εγκέφαλο.Λες και είχες κανά σκοπό να σου λείψουν όλα αυτά,ξαφνικά ένα αλμπουμ απο εικόνες κ στιγμές σκάει στο κεφάλι σου εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και σε εντελώς πολλες φορές ακατάλληλη στιγμη. Το θέμα είναι οτι,παρ'όλες τις προσπάθειες,φτάνεις σε ένα σημείο που δεν θυμάσαι πλέον τόσο ξεκάθαρα πράγματα που παλιότερα θα ορκιζόσουν πως δεν γίνεται να ξεχάσεις.Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ξεχνάει.τον βοηθάει να απενοχοποιήσει τη σκατένια συνείδησή του και να συνεχίσει τη ζωούλα του φτιάχνοντας νέες αναμνήσες με την ελπίδα οτι έχει δεύτερες,τρίτες και εις τη ν ευκαιρίες.Καημένο είδος..τόσο κυνηγητο,
τόση ελπίδα...

manes

screams in my head
I can't face,I can't stand.
whisperings in my ears
late at night lying in my bed.
that's when I lose my sleep
and I lose my mind,
I lose myself,
on the other side

You're haunting me
What do you want?
don't be scared of me
cause I'm not

I thing I,'m used of such strange things that always happen to me.

it's too late,it's time too sleep
Oh..how I'd loved it..
I know you stare at me right now awake
you want me to play your game
so I challenge you, show me what you've got
what I'm doing  I dare of who?
always playing with fire

and now I'm playing with fire

I have to stop playing with fire..


but I still wish "Wind,Blow away!" cause that's how fire starts.


you're haunting me
what do you want?
now I'm scared of you
but you're not!

and now I really lose my mind..

blind

and then i looked into your eyes
you stared at me
you blinked them twice

i just can't  find a word to write
i feel so cold
no light..i'm blind

what if i breathe what if you try
don't pray for me
can't stand you cry
cry for my life my immoral mind
the filthy soul i keep inside

i told you once i have no strength
fighting the demons
blaming my self

i hate the fact i tell you lies
i'm tired i'm sick i'm paralyzed
pissed of these shits i have in mind
the tense,this glass filled up with wine 

-"my love",he said, "why do you have this pale-gray face?
 and what's that taste of cold?"
-i'm scared,I think i've lost my grace
-why you re so weak?you'll always be!Admit for once you're just okey!
- i know it's sick and that's not me,it's just that
 
 I'm dying my love..day after day

Επιβίωση μάλλον απο σύπτωση

                   Επιβίωση μάλλον απο σύπτωση

Και έρχεται η στιγμή  που πάλι τους μισείς όλους

και όποιο αίσθημα εμπιστοσύνης  είχες αναπτύξει σκάει στο πάτωμα και σκορπίζεται σα μια σταγόνα νερό.

Τί να κάνω άλλο?Εκεί που καταφέρνω και βγάζω κάτι παραπάνω απο τον εαυτό μου και ανοίγομαι έρχεται ένας Pyramid Head και μου δίνει μια με το γιγαντιαίο μαχαίρι του για να μου θυμίσει οτι δε θα ναι πάντα μερα, και οταν σκοτινιάζει στο silent hill η στάχτη που έχει κάτσει στα ρούχα σου σε κάνει ορεκτικό για τα διεστραμένα τέρατα της πόλης.Το καλό τουλάχιστον εκεί είναι ότι ξεχωρίζεις τον εχθρό σου εξ όψεος και αυτό είναι και ένα ατού για να τον πολεμίσεις.

Είναι εκείνη η στιγμή που χιλιάδες σενάρια και σκέψεις διασχίζουν το μυαλό σου,τόσο γρήγορα,σαν τη μαλακία που κυνηγάει το κογιότ στο κινούμενο σχέδιο.Πόλεις να καίγονται,άνθρωποι να τρέχουν πανικόβλητοι και η μορφή σου σε γιγαντιαία διάσταση να ποδοπατάει οτι βρίσκεται στο διάβα της.Και τη στιγμή που το πόδι σου πάει να κάνει την πιο συντριπτική του κίνηση,ο οδηγός του λεωφορείου πατάει κλασικά απότομα φρένο για να σ'επαναφέρει απ'την virtual reality σου και να σου θυμίσει πόσο χαμηλά βρίσκεται το ηθίκο σου.(και κει είναι που επιβεβαιώνεται μια άποψη μου για τη σαδιστική ψυχή της πλειονότητας των οδηγών λεωφορείων η οποία δε μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή)

Ύστερα κλασικά ακολουθεί η φράση "γιατί σε μένα?",συνοδευόμενη όχι απο φωνή αλλα από μια έκφραση που ακόμα και ο τύπος με τα χαρτομάντηλα όταν τη βλέπει δε μπαίνει καν στη διαδικασία να μου πλασάρει το δελεαστικό,για τα βουρκωμένα εκείνη τη στιγμή μάτια μου,προιόν του.

Και φτάνεις πάλι σπίτι δέκα κιλά πιο βαρύς απο το υποτονικό γεύμα που σου πρόσφερε κι αυτή η μέρα διερωτόμενος για ακόμη μια φόρα αν σου επιστρέφονται παρελθοντικές "αμαρτωλές" πράξεις που έχεις κάνει σκάβοντας κλασικά το κεφάλι σου για να θυμηθείς, ή διαλέγεις τελικά να καθήσεις με χιούμορ στον κανάπε σου και ενώ χονεύεις την ήττα σου να περιμένεις εναγωνίως την επόμενη σου νίκη η οποία και φυσικά θα τελειωσει με καταστρεπτικό fatality.

FINISH HIM !