Υψώνοντας το τοίχος

Το συναίσθημα ότι δε μπορείς ν'ανταποκριθείς.
Αυτή η μαυρίλα που φαντάζεσαι καθώς σκέφτεσαι ότι έχεις αυτό το συναίσθημα.
Τι με κρατάει?Άκαρδη?Άψυχη?Δε μπορεί να με χαρακτηρίζουν αυτές οι λέξεις.Αν ήταν έτσι,γιατί να αναρωτιέμαι,να στοχάζομαι και ακόμα χειρότερα να πληγώνομαι?
Σκάρτη?Ίσως αυτή είναι μια τοποθέτηση που προσεγγίζει αυτό που σκέφτομαι.Δεν είμαι φτωχή στα συναισθήματά μου.Δεν υστερώ,δε νιώθω άδεια.. Το κενό όμως?
Δεν τα ε κ φ ρ ά ζ ω.Ούτε εκεί που πρέπει,ούτε όταν πρέπει, ούτε όπου πρέπει,ούτε όπως πρέπει,ούτε ούτε ούτε! δε με χέζεται και με τα πρέπει! (διπολίκη η διαταραχή)
Μπορεί και να με λες τότε τσιγκούνα. Ίσως. Αφού τα έχω και δεν τα δίνω-δείχνω πουθενά .Άλλο οι πράξεις,δε μιλάω γι αυτό. Ξέρεις τι είναι να ξεστομίζεις αισθήματα και συναισθήματα? Εγώ βέβαια στη σκέψη και μόνο νίωθω ότι θελω και να με καταπιεί η γη?το κράκεν? ένα σύννεφο ηφαιστειακής τέφρας? κααάτι τέτοιο..
Τσιφούτα! Ε ας μαζέψω λοιπόν ότι έχω απο αισθήματα να χτίσω για την πάρτη μου όχι τοίχο, κάστρο ολόκλρο! Με τις κρυφές εισόδους, τις καταπακτές του, δράκους για φρουρούς, ίσως και τον Saruman με τους Uruk hai, μη και μπορέσει να πατήσει κανείς στην εσωστρεφή "μέση γη" μου. Και αυτός ο αυτοσαρκασμός πια? Αηδία έχει καταντήσει.