3-7

πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις?Σαν χθες θυμάμαι ήταν που μιλάγαμε,πίνωντας καφέ και ακούγοντας λίγη καλή μουσική συμφωνόντας στο πως δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε αυτή την σχεδόν καθημερινή συνήθεια.Την θυμήθηκα τώρα,ναι,αλλά πάει τόσος καιρός πια απ την τελευταία φορά που το κάναμε αυτό που αν δεν σκεφτόμουν εσένα και το πρόσωπό σου δεν θα ερχόταν αυτή η μνήμη.Πόσο εύκολα αναδεύεται μια εικόνα απ το παρελθόν,που μέχρι πριν 5 λεπτά δεν περίμενες οτι υπάρχει καν.Κι όμως,τους τελευταίους μήνες έχω παρατηρήσει πως οτι γίνεται συνήθεια καταχωρείται σε αρχείο,και είναι τόσο εύκολο να έρχονται ξανά και ξανά στην επιφάνεια εικόνες απ αυτή  μιας και ο οργανισμός απο ένα σημείο και μετά πιστεύει πως αυτό που γίνεται τόσο συχνά,δεν θα πάψει ποτέ,και προκειμένου να υπομείνει την ύπαρξή της,γίνεται όλη αυτή η ανατριχιαστικής λεπτομέριας αποθήκευση πληροφοριών.(ανάσα)Και μόλις πάψει αυτή η συνήθεια(η οποία παρεπιπτώντος σου χε σπάσει τα νεύρα και τσακωνόσουν και θύμωνες που δεν άλλαζε κάτι με τον καιρό),έρχονται οι κωλοαναμνήσεις της να σου γαμήσουν τον εγκέφαλο.Λες και είχες κανά σκοπό να σου λείψουν όλα αυτά,ξαφνικά ένα αλμπουμ απο εικόνες κ στιγμές σκάει στο κεφάλι σου εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και σε εντελώς πολλες φορές ακατάλληλη στιγμη. Το θέμα είναι οτι,παρ'όλες τις προσπάθειες,φτάνεις σε ένα σημείο που δεν θυμάσαι πλέον τόσο ξεκάθαρα πράγματα που παλιότερα θα ορκιζόσουν πως δεν γίνεται να ξεχάσεις.Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ξεχνάει.τον βοηθάει να απενοχοποιήσει τη σκατένια συνείδησή του και να συνεχίσει τη ζωούλα του φτιάχνοντας νέες αναμνήσες με την ελπίδα οτι έχει δεύτερες,τρίτες και εις τη ν ευκαιρίες.Καημένο είδος..τόσο κυνηγητο,
τόση ελπίδα...