Πότε σταμάτησα να γράφω

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάθισα να βγάλω κάτι από μένα

Ο καιρός αλλάζει

Εικόνες κατακλύζουν τα μάτια μου

Δεν ξέρω πόση μνήμη έχω πια

Ο σκληρός μου νιώθω έχει γεμίσει προ πολλού.

Η σημασία ενός εξωτερικού ίσως έχει και αυτή ενός πραγματικού

να είναι απλά εκεί, στην άκρη

με την ψευδαίσθηση ότι χρειάζεται

ότι τίποτα δε χάνεται

ότι θα γεμίσει με αυτά τα σημαντικά

Όμως η ουσία είναι η διάσωση ολοσχερούς ζημιάς.

Πίστευα πως η μνήμη μου είναι η δύναμη μου και όχι τα μάγουλα μου.

Το ελιξήριο της αιωνιότητας μου,

ή μάλλον της νιότης μου.

Τόση παρατήρηση χρόνων,

και κάθε νέα αρχή,

κάθε εκκίνηση,

με κάνει να μηδενίζω την απόσταση και να ζω από την αρχή.

Είναι η ψευδαίσθηση πως επιστρέφω πάλι πίσω. εκεί.

στη νιότη.

Εκεί που είσαι μικρός και νέος,

αλλά όσο τα χρόνια περνούν, 

αυτές οι δύο λέξεις, ξέρεις, χάνουν την κυριολεξία τους

Τις βιώνεις σαν να είναι αυτές αλλά όχι.

έχουν πάρει άλλη διάσταση

και μαζί με αυτές παίρνω και εγώ

κάνω τα άλματα μου μεταξύ του χωροχρόνου.

Ο χρόνος όμως κυριολεκτεί και μόνο.

Δεν παίζει με τη σημασία και την ερμηνεία του.

Αν και αυτό,

Το λες και σχετικό... ;)