θρήνος

μια στιγμή μόνο ν'αλλάξει
μια ζωή μπορεί να βλάψει,
κι άλλη μια να τη χαράξει
ισόβια να τη δικάσει,
σε καημό
πόνο
και σπαραγμό
μ'ενοχή, που 'χει μείνει ζωντανή
με καρδιά,ραγισμένη να χτυπά
τον χαμένο,αιώνια ν'αγαπά

μόνη μου,
στο κενό
και θρηνώ,
στο σκοτάδι
την ψυχή σου καλώ
στη σιωπή είσαι εκεί
και 'γω πώς μπορώ
με δυο μάτια ανθρώπινα απέναντι να δω?

κανείς

ποιός ξέρει τι μπορεί να γίνει. Και όλα θ αλλάξουν (προφανώς), αλλά πώς και γιατί? Αφού πάνε να γίνουν πολύ καλά τα πράγματα. Ίσως γι' αυτό. Ίσως για να ισχύει το: περνάς πράγματα στη ζωή σου για να έχεις το δικαίωμα να μην πεις ποτέ "είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος".
 Ίσως για να μάθεις τον εαυτό σου..

Ίσως για να φταίω για όλα εγώ.

21-28

Ήταν πολύ όμορφα. ηρέμησα και χαλάρωσα.
Κι όλα αυτά μαζί σου. Όχι μόνη μου. Όχι προσπαθώντας να περάσω καλά μαζί σου, αλλά γλυκά και αβίαστα, χωρίς δεύτερες σκέψεις να κουράζουν το μυαλό μου. Καιρό είχα να περάσω απλά ωραία με άλλο άτομο για πάνω απο 2 μέρες 

.

"Γράψε,τα πας πολύ καλά"
"Μίλα θα σε βοηθήσει πάρα πολύ"
"Είσαι πολύ κοινωνική"
"πόσο ντροπαλή!"
"Είσαι αστεία"
"Είσαι εντελώς τρελή?"
"Πόσο γλυκιά?"
"Με τρομάζεις"
"τι ωραία μάτια"
"Γιατί με κοιτάς έτσι?"
"Δεν γελάει κανείς"
"μόνο εσύ θα το έκανες αυτό"
"Δεν κάνεις τίποτα κακό"
"μην είσαι τόσο ενοχική"
"ξανακάνε αυτή τη γκριμάτσα"
"μικρό κοριτσάκι"
"σταμάτα ρε διάλοε"

ω.

στο μεταίχμιο

Γαμημένα αρπακτικαααά. Αφήστε με να χαρώ λίγο. ΛΙΓΟ.
Tη στιγμη που δικαιούμαι δε ζητάω τίποτα άλλο.
Γιατί να πρέπει να παρακαλάω κάθε φορά ακόμα και γράφοντας για τις δικές μου στιγμές?
Πρέπει να φτάσω στο σημείο να μείνω παντελώς άδεια?
Παντέλως κενή?
Ζωντανή νεκρή και μόνη σαν εσάς?
Αχόρταγα πλάσματα. Άπληστα και ΜΟΝΑ.
χωρίς καμία ελπίδα..

7-7

Κουράστηκα!
 Οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις μ'έχουν κάνει φάντασμα του εαυτού μου.
Δικό μου είναι το πρόβλημα. Δεν ξέρω,έχω σταματήσει να κατηγορώ τους άλλους για πράγματα που μ ενοχλούν και συγχέομαι και εγώ.
Αφού έχω καταλάβει ότι κάτι με ενοχλεί και αφού αυτό παρ όλα αυτά συνεχίζει σημαίνει ότι και εγώ κάτι δεν κάνω σωστά. Δεν είμαι μάλλον τόσο καλή και γλυκιά όσο δείχνω.
Αυτό φταίει. Κάθομαι πολύ με άτομα,διαφορετικά μεταξύ τους,διαφορετικά από μένα γιατί δεν έχω πρόβλημα.Ίσως ακούγεται προσβλητικό,ίσως και όχι..το θέμα είναι ότι έχω φτάσει σε σημείο να ξέρω τόσα άτομα,που να μη νιώθω άνετα με κανένα.
Νομίζω ότι αυτό που δεν μπορώ καθόλου είναι να ξέρω κάποιον,να είναι στην ευρύτερη παρέα και απλά να έχω αυτή την αηδιαστική μούρη του "γειά τι κάνεις..ναι.αυτά." συνοδευόμενη και από το αντίστοιχο αμήχανο παύλα ψευτογλυκό χαμόγελο με το οποίο δεν επιδιώκω κάποιου είδους συμπάθειας απλά δείχνω ότι οκ δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σου αλλά άμα ήταν στο χέρι μου δε θα επιδίωκα να ανοίξουμε κουβέντα.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα κοινωνικότητας(αντι) ή είναι απόλυτα φυσιολογικό να μη μπορείς να μιλάς συνέχεια και με όλο τον κόσμο.Αυτό είναι το πρόβλημα μου, μέχρι ένα σημείο πίστευα ότι είναι εφικτό. Αλλά αηδίασα γιατί βλέπω ότι όλο αυτό τελικά οδηγεί σε μία φούσκα και μια σχέση με τον άλλον που δεν οδηγεί που θε να.
Η μία στις 100 ίσως κάτι κάνει τελικά,αλλά κι αυτή η προοπτική παίζει με τις μηδαμινές πιθανότητες.
Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βγάζω φωνή μόνο όταν νιώθω την ανάγκη να επικοινωνήσω με κάποιον συγκεκριμένα ή έστω έχω κάτι που θέλω να πω και αν δε γίνει μπορεί και να σκάσω.
Γιατί αλλιώς με βλέπω να σκίζω και το δέρμα μου από την ψευτιά και την αηδία στο δήθεν  που μου πλασάρουν όλοι και ίσως και εγώ η ίδια χωρίς να το έχω καταλάβει μέχρι τώρα.

Τη διπροσωπία τη σιχαίνομαι και πρέπει με νύχια και με δόντια να μην πέσω στη λούπα της που με περιτριγυρίζει από την ώρα που γεννήθηκα.

3-7

πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις?Σαν χθες θυμάμαι ήταν που μιλάγαμε,πίνωντας καφέ και ακούγοντας λίγη καλή μουσική συμφωνόντας στο πως δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε αυτή την σχεδόν καθημερινή συνήθεια.Την θυμήθηκα τώρα,ναι,αλλά πάει τόσος καιρός πια απ την τελευταία φορά που το κάναμε αυτό που αν δεν σκεφτόμουν εσένα και το πρόσωπό σου δεν θα ερχόταν αυτή η μνήμη.Πόσο εύκολα αναδεύεται μια εικόνα απ το παρελθόν,που μέχρι πριν 5 λεπτά δεν περίμενες οτι υπάρχει καν.Κι όμως,τους τελευταίους μήνες έχω παρατηρήσει πως οτι γίνεται συνήθεια καταχωρείται σε αρχείο,και είναι τόσο εύκολο να έρχονται ξανά και ξανά στην επιφάνεια εικόνες απ αυτή  μιας και ο οργανισμός απο ένα σημείο και μετά πιστεύει πως αυτό που γίνεται τόσο συχνά,δεν θα πάψει ποτέ,και προκειμένου να υπομείνει την ύπαρξή της,γίνεται όλη αυτή η ανατριχιαστικής λεπτομέριας αποθήκευση πληροφοριών.(ανάσα)Και μόλις πάψει αυτή η συνήθεια(η οποία παρεπιπτώντος σου χε σπάσει τα νεύρα και τσακωνόσουν και θύμωνες που δεν άλλαζε κάτι με τον καιρό),έρχονται οι κωλοαναμνήσεις της να σου γαμήσουν τον εγκέφαλο.Λες και είχες κανά σκοπό να σου λείψουν όλα αυτά,ξαφνικά ένα αλμπουμ απο εικόνες κ στιγμές σκάει στο κεφάλι σου εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και σε εντελώς πολλες φορές ακατάλληλη στιγμη. Το θέμα είναι οτι,παρ'όλες τις προσπάθειες,φτάνεις σε ένα σημείο που δεν θυμάσαι πλέον τόσο ξεκάθαρα πράγματα που παλιότερα θα ορκιζόσουν πως δεν γίνεται να ξεχάσεις.Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ξεχνάει.τον βοηθάει να απενοχοποιήσει τη σκατένια συνείδησή του και να συνεχίσει τη ζωούλα του φτιάχνοντας νέες αναμνήσες με την ελπίδα οτι έχει δεύτερες,τρίτες και εις τη ν ευκαιρίες.Καημένο είδος..τόσο κυνηγητο,
τόση ελπίδα...