στο μεταίχμιο

Γαμημένα αρπακτικαααά. Αφήστε με να χαρώ λίγο. ΛΙΓΟ.
Tη στιγμη που δικαιούμαι δε ζητάω τίποτα άλλο.
Γιατί να πρέπει να παρακαλάω κάθε φορά ακόμα και γράφοντας για τις δικές μου στιγμές?
Πρέπει να φτάσω στο σημείο να μείνω παντελώς άδεια?
Παντέλως κενή?
Ζωντανή νεκρή και μόνη σαν εσάς?
Αχόρταγα πλάσματα. Άπληστα και ΜΟΝΑ.
χωρίς καμία ελπίδα..