Κουράστηκα!
Οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις μ'έχουν κάνει φάντασμα του εαυτού μου.
Δικό μου είναι το πρόβλημα. Δεν ξέρω,έχω σταματήσει να κατηγορώ τους άλλους για πράγματα που μ ενοχλούν και συγχέομαι και εγώ.
Αφού έχω καταλάβει ότι κάτι με ενοχλεί και αφού αυτό παρ όλα αυτά συνεχίζει σημαίνει ότι και εγώ κάτι δεν κάνω σωστά. Δεν είμαι μάλλον τόσο καλή και γλυκιά όσο δείχνω.
Αυτό φταίει. Κάθομαι πολύ με άτομα,διαφορετικά μεταξύ τους,διαφορετικά από μένα γιατί δεν έχω πρόβλημα.Ίσως ακούγεται προσβλητικό,ίσως και όχι..το θέμα είναι ότι έχω φτάσει σε σημείο να ξέρω τόσα άτομα,που να μη νιώθω άνετα με κανένα.
Νομίζω ότι αυτό που δεν μπορώ καθόλου είναι να ξέρω κάποιον,να είναι στην ευρύτερη παρέα και απλά να έχω αυτή την αηδιαστική μούρη του "γειά τι κάνεις..ναι.αυτά." συνοδευόμενη και από το αντίστοιχο αμήχανο παύλα ψευτογλυκό χαμόγελο με το οποίο δεν επιδιώκω κάποιου είδους συμπάθειας απλά δείχνω ότι οκ δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σου αλλά άμα ήταν στο χέρι μου δε θα επιδίωκα να ανοίξουμε κουβέντα.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα κοινωνικότητας(αντι) ή είναι απόλυτα φυσιολογικό να μη μπορείς να μιλάς συνέχεια και με όλο τον κόσμο.Αυτό είναι το πρόβλημα μου, μέχρι ένα σημείο πίστευα ότι είναι εφικτό. Αλλά αηδίασα γιατί βλέπω ότι όλο αυτό τελικά οδηγεί σε μία φούσκα και μια σχέση με τον άλλον που δεν οδηγεί που θε να.
Η μία στις 100 ίσως κάτι κάνει τελικά,αλλά κι αυτή η προοπτική παίζει με τις μηδαμινές πιθανότητες.
Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βγάζω φωνή μόνο όταν νιώθω την ανάγκη να επικοινωνήσω με κάποιον συγκεκριμένα ή έστω έχω κάτι που θέλω να πω και αν δε γίνει μπορεί και να σκάσω.
Γιατί αλλιώς με βλέπω να σκίζω και το δέρμα μου από την ψευτιά και την αηδία στο δήθεν που μου πλασάρουν όλοι και ίσως και εγώ η ίδια χωρίς να το έχω καταλάβει μέχρι τώρα.
Τη διπροσωπία τη σιχαίνομαι και πρέπει με νύχια και με δόντια να μην πέσω στη λούπα της που με περιτριγυρίζει από την ώρα που γεννήθηκα.
Οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις μ'έχουν κάνει φάντασμα του εαυτού μου.
Δικό μου είναι το πρόβλημα. Δεν ξέρω,έχω σταματήσει να κατηγορώ τους άλλους για πράγματα που μ ενοχλούν και συγχέομαι και εγώ.
Αφού έχω καταλάβει ότι κάτι με ενοχλεί και αφού αυτό παρ όλα αυτά συνεχίζει σημαίνει ότι και εγώ κάτι δεν κάνω σωστά. Δεν είμαι μάλλον τόσο καλή και γλυκιά όσο δείχνω.
Αυτό φταίει. Κάθομαι πολύ με άτομα,διαφορετικά μεταξύ τους,διαφορετικά από μένα γιατί δεν έχω πρόβλημα.Ίσως ακούγεται προσβλητικό,ίσως και όχι..το θέμα είναι ότι έχω φτάσει σε σημείο να ξέρω τόσα άτομα,που να μη νιώθω άνετα με κανένα.
Νομίζω ότι αυτό που δεν μπορώ καθόλου είναι να ξέρω κάποιον,να είναι στην ευρύτερη παρέα και απλά να έχω αυτή την αηδιαστική μούρη του "γειά τι κάνεις..ναι.αυτά." συνοδευόμενη και από το αντίστοιχο αμήχανο παύλα ψευτογλυκό χαμόγελο με το οποίο δεν επιδιώκω κάποιου είδους συμπάθειας απλά δείχνω ότι οκ δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σου αλλά άμα ήταν στο χέρι μου δε θα επιδίωκα να ανοίξουμε κουβέντα.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα κοινωνικότητας(αντι) ή είναι απόλυτα φυσιολογικό να μη μπορείς να μιλάς συνέχεια και με όλο τον κόσμο.Αυτό είναι το πρόβλημα μου, μέχρι ένα σημείο πίστευα ότι είναι εφικτό. Αλλά αηδίασα γιατί βλέπω ότι όλο αυτό τελικά οδηγεί σε μία φούσκα και μια σχέση με τον άλλον που δεν οδηγεί που θε να.
Η μία στις 100 ίσως κάτι κάνει τελικά,αλλά κι αυτή η προοπτική παίζει με τις μηδαμινές πιθανότητες.
Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βγάζω φωνή μόνο όταν νιώθω την ανάγκη να επικοινωνήσω με κάποιον συγκεκριμένα ή έστω έχω κάτι που θέλω να πω και αν δε γίνει μπορεί και να σκάσω.
Γιατί αλλιώς με βλέπω να σκίζω και το δέρμα μου από την ψευτιά και την αηδία στο δήθεν που μου πλασάρουν όλοι και ίσως και εγώ η ίδια χωρίς να το έχω καταλάβει μέχρι τώρα.
Τη διπροσωπία τη σιχαίνομαι και πρέπει με νύχια και με δόντια να μην πέσω στη λούπα της που με περιτριγυρίζει από την ώρα που γεννήθηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου