Υψώνοντας το τοίχος

Το συναίσθημα ότι δε μπορείς ν'ανταποκριθείς.
Αυτή η μαυρίλα που φαντάζεσαι καθώς σκέφτεσαι ότι έχεις αυτό το συναίσθημα.
Τι με κρατάει?Άκαρδη?Άψυχη?Δε μπορεί να με χαρακτηρίζουν αυτές οι λέξεις.Αν ήταν έτσι,γιατί να αναρωτιέμαι,να στοχάζομαι και ακόμα χειρότερα να πληγώνομαι?
Σκάρτη?Ίσως αυτή είναι μια τοποθέτηση που προσεγγίζει αυτό που σκέφτομαι.Δεν είμαι φτωχή στα συναισθήματά μου.Δεν υστερώ,δε νιώθω άδεια.. Το κενό όμως?
Δεν τα ε κ φ ρ ά ζ ω.Ούτε εκεί που πρέπει,ούτε όταν πρέπει, ούτε όπου πρέπει,ούτε όπως πρέπει,ούτε ούτε ούτε! δε με χέζεται και με τα πρέπει! (διπολίκη η διαταραχή)
Μπορεί και να με λες τότε τσιγκούνα. Ίσως. Αφού τα έχω και δεν τα δίνω-δείχνω πουθενά .Άλλο οι πράξεις,δε μιλάω γι αυτό. Ξέρεις τι είναι να ξεστομίζεις αισθήματα και συναισθήματα? Εγώ βέβαια στη σκέψη και μόνο νίωθω ότι θελω και να με καταπιεί η γη?το κράκεν? ένα σύννεφο ηφαιστειακής τέφρας? κααάτι τέτοιο..
Τσιφούτα! Ε ας μαζέψω λοιπόν ότι έχω απο αισθήματα να χτίσω για την πάρτη μου όχι τοίχο, κάστρο ολόκλρο! Με τις κρυφές εισόδους, τις καταπακτές του, δράκους για φρουρούς, ίσως και τον Saruman με τους Uruk hai, μη και μπορέσει να πατήσει κανείς στην εσωστρεφή "μέση γη" μου. Και αυτός ο αυτοσαρκασμός πια? Αηδία έχει καταντήσει.

03.09

άλλη μια φορά που θέλω να καταπιώ τον εαυτό μου. Που θα μαζέψω συναισθήματα ενοχής και θλίψης για να τα ελευθερώσω με δάκρυα. Σιγά μην τα πω. Είμαι εγώ άνθρωπος που ανοίγεται? Που ακούστηκε κάτι τέτοιο? Λες και έχει πει κανείς πως να μοιράζεσαι ότι σε σκοτώνει μπορεί να σε βοηθήσει.(αυτοσαρκασμός). Ούτως ή άλλως σε σκοτώνουν όλα αυτά που έχεις και σου ταλαντεύουν την ψυχή,το να τα πεις θα σε κάνει αθάνατο? ή μήπως άφθαρτο? Ίσως να γίνω πιο δυνατή κάποτε. Ίσως πιστεύω πως αυτός είναι ο τρόπος που θα γίνω,να μην αφήνω τίποτα να με διαπεράσει. Και για να γίνει αυτό δεν πρέπει κανείς να ξέρει παραπάνω απ'ότι χρειάζεται, παραπάνω απ'όσο θέλω. Παραπάνω απ'όσο μπορεί να δει κάποιος με απλό,γυμνό ανθρώπινο μάτι.Αν ισχύει η "λογική" μου αυτή θα φανεί στο μέλλον.τουλάχιστον γίνομαι πείραμα του εαυτού μου. Έως τότε ας ζήσω  άλλο ένα βράδυ που θα βάλω το προσωπείο μου, θα σκουπίσω όλη τη βρωμιά και θα υποδυθώ πως δεν είμαι πληγωμένη.(κλεμμένο ξέρω)

θρήνος

μια στιγμή μόνο ν'αλλάξει
μια ζωή μπορεί να βλάψει,
κι άλλη μια να τη χαράξει
ισόβια να τη δικάσει,
σε καημό
πόνο
και σπαραγμό
μ'ενοχή, που 'χει μείνει ζωντανή
με καρδιά,ραγισμένη να χτυπά
τον χαμένο,αιώνια ν'αγαπά

μόνη μου,
στο κενό
και θρηνώ,
στο σκοτάδι
την ψυχή σου καλώ
στη σιωπή είσαι εκεί
και 'γω πώς μπορώ
με δυο μάτια ανθρώπινα απέναντι να δω?

κανείς

ποιός ξέρει τι μπορεί να γίνει. Και όλα θ αλλάξουν (προφανώς), αλλά πώς και γιατί? Αφού πάνε να γίνουν πολύ καλά τα πράγματα. Ίσως γι' αυτό. Ίσως για να ισχύει το: περνάς πράγματα στη ζωή σου για να έχεις το δικαίωμα να μην πεις ποτέ "είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος".
 Ίσως για να μάθεις τον εαυτό σου..

Ίσως για να φταίω για όλα εγώ.

21-28

Ήταν πολύ όμορφα. ηρέμησα και χαλάρωσα.
Κι όλα αυτά μαζί σου. Όχι μόνη μου. Όχι προσπαθώντας να περάσω καλά μαζί σου, αλλά γλυκά και αβίαστα, χωρίς δεύτερες σκέψεις να κουράζουν το μυαλό μου. Καιρό είχα να περάσω απλά ωραία με άλλο άτομο για πάνω απο 2 μέρες 

.

"Γράψε,τα πας πολύ καλά"
"Μίλα θα σε βοηθήσει πάρα πολύ"
"Είσαι πολύ κοινωνική"
"πόσο ντροπαλή!"
"Είσαι αστεία"
"Είσαι εντελώς τρελή?"
"Πόσο γλυκιά?"
"Με τρομάζεις"
"τι ωραία μάτια"
"Γιατί με κοιτάς έτσι?"
"Δεν γελάει κανείς"
"μόνο εσύ θα το έκανες αυτό"
"Δεν κάνεις τίποτα κακό"
"μην είσαι τόσο ενοχική"
"ξανακάνε αυτή τη γκριμάτσα"
"μικρό κοριτσάκι"
"σταμάτα ρε διάλοε"

ω.

στο μεταίχμιο

Γαμημένα αρπακτικαααά. Αφήστε με να χαρώ λίγο. ΛΙΓΟ.
Tη στιγμη που δικαιούμαι δε ζητάω τίποτα άλλο.
Γιατί να πρέπει να παρακαλάω κάθε φορά ακόμα και γράφοντας για τις δικές μου στιγμές?
Πρέπει να φτάσω στο σημείο να μείνω παντελώς άδεια?
Παντέλως κενή?
Ζωντανή νεκρή και μόνη σαν εσάς?
Αχόρταγα πλάσματα. Άπληστα και ΜΟΝΑ.
χωρίς καμία ελπίδα..