άλλη μια φορά που θέλω να καταπιώ τον εαυτό μου. Που θα μαζέψω συναισθήματα ενοχής και θλίψης για να τα ελευθερώσω με δάκρυα. Σιγά μην τα πω. Είμαι εγώ άνθρωπος που ανοίγεται? Που ακούστηκε κάτι τέτοιο? Λες και έχει πει κανείς πως να μοιράζεσαι ότι σε σκοτώνει μπορεί να σε βοηθήσει.(αυτοσαρκασμός). Ούτως ή άλλως σε σκοτώνουν όλα αυτά που έχεις και σου ταλαντεύουν την ψυχή,το να τα πεις θα σε κάνει αθάνατο? ή μήπως άφθαρτο? Ίσως να γίνω πιο δυνατή κάποτε. Ίσως πιστεύω πως αυτός είναι ο τρόπος που θα γίνω,να μην αφήνω τίποτα να με διαπεράσει. Και για να γίνει αυτό δεν πρέπει κανείς να ξέρει παραπάνω απ'ότι χρειάζεται, παραπάνω απ'όσο θέλω. Παραπάνω απ'όσο μπορεί να δει κάποιος με απλό,γυμνό ανθρώπινο μάτι.Αν ισχύει η "λογική" μου αυτή θα φανεί στο μέλλον.τουλάχιστον γίνομαι πείραμα του εαυτού μου. Έως τότε ας ζήσω άλλο ένα βράδυ που θα βάλω το προσωπείο μου, θα σκουπίσω όλη τη βρωμιά και θα υποδυθώ πως δεν είμαι πληγωμένη.(κλεμμένο ξέρω)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου