21-28

Ήταν πολύ όμορφα. ηρέμησα και χαλάρωσα.
Κι όλα αυτά μαζί σου. Όχι μόνη μου. Όχι προσπαθώντας να περάσω καλά μαζί σου, αλλά γλυκά και αβίαστα, χωρίς δεύτερες σκέψεις να κουράζουν το μυαλό μου. Καιρό είχα να περάσω απλά ωραία με άλλο άτομο για πάνω απο 2 μέρες 

.

"Γράψε,τα πας πολύ καλά"
"Μίλα θα σε βοηθήσει πάρα πολύ"
"Είσαι πολύ κοινωνική"
"πόσο ντροπαλή!"
"Είσαι αστεία"
"Είσαι εντελώς τρελή?"
"Πόσο γλυκιά?"
"Με τρομάζεις"
"τι ωραία μάτια"
"Γιατί με κοιτάς έτσι?"
"Δεν γελάει κανείς"
"μόνο εσύ θα το έκανες αυτό"
"Δεν κάνεις τίποτα κακό"
"μην είσαι τόσο ενοχική"
"ξανακάνε αυτή τη γκριμάτσα"
"μικρό κοριτσάκι"
"σταμάτα ρε διάλοε"

ω.

στο μεταίχμιο

Γαμημένα αρπακτικαααά. Αφήστε με να χαρώ λίγο. ΛΙΓΟ.
Tη στιγμη που δικαιούμαι δε ζητάω τίποτα άλλο.
Γιατί να πρέπει να παρακαλάω κάθε φορά ακόμα και γράφοντας για τις δικές μου στιγμές?
Πρέπει να φτάσω στο σημείο να μείνω παντελώς άδεια?
Παντέλως κενή?
Ζωντανή νεκρή και μόνη σαν εσάς?
Αχόρταγα πλάσματα. Άπληστα και ΜΟΝΑ.
χωρίς καμία ελπίδα..

7-7

Κουράστηκα!
 Οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις μ'έχουν κάνει φάντασμα του εαυτού μου.
Δικό μου είναι το πρόβλημα. Δεν ξέρω,έχω σταματήσει να κατηγορώ τους άλλους για πράγματα που μ ενοχλούν και συγχέομαι και εγώ.
Αφού έχω καταλάβει ότι κάτι με ενοχλεί και αφού αυτό παρ όλα αυτά συνεχίζει σημαίνει ότι και εγώ κάτι δεν κάνω σωστά. Δεν είμαι μάλλον τόσο καλή και γλυκιά όσο δείχνω.
Αυτό φταίει. Κάθομαι πολύ με άτομα,διαφορετικά μεταξύ τους,διαφορετικά από μένα γιατί δεν έχω πρόβλημα.Ίσως ακούγεται προσβλητικό,ίσως και όχι..το θέμα είναι ότι έχω φτάσει σε σημείο να ξέρω τόσα άτομα,που να μη νιώθω άνετα με κανένα.
Νομίζω ότι αυτό που δεν μπορώ καθόλου είναι να ξέρω κάποιον,να είναι στην ευρύτερη παρέα και απλά να έχω αυτή την αηδιαστική μούρη του "γειά τι κάνεις..ναι.αυτά." συνοδευόμενη και από το αντίστοιχο αμήχανο παύλα ψευτογλυκό χαμόγελο με το οποίο δεν επιδιώκω κάποιου είδους συμπάθειας απλά δείχνω ότι οκ δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σου αλλά άμα ήταν στο χέρι μου δε θα επιδίωκα να ανοίξουμε κουβέντα.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα κοινωνικότητας(αντι) ή είναι απόλυτα φυσιολογικό να μη μπορείς να μιλάς συνέχεια και με όλο τον κόσμο.Αυτό είναι το πρόβλημα μου, μέχρι ένα σημείο πίστευα ότι είναι εφικτό. Αλλά αηδίασα γιατί βλέπω ότι όλο αυτό τελικά οδηγεί σε μία φούσκα και μια σχέση με τον άλλον που δεν οδηγεί που θε να.
Η μία στις 100 ίσως κάτι κάνει τελικά,αλλά κι αυτή η προοπτική παίζει με τις μηδαμινές πιθανότητες.
Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βγάζω φωνή μόνο όταν νιώθω την ανάγκη να επικοινωνήσω με κάποιον συγκεκριμένα ή έστω έχω κάτι που θέλω να πω και αν δε γίνει μπορεί και να σκάσω.
Γιατί αλλιώς με βλέπω να σκίζω και το δέρμα μου από την ψευτιά και την αηδία στο δήθεν  που μου πλασάρουν όλοι και ίσως και εγώ η ίδια χωρίς να το έχω καταλάβει μέχρι τώρα.

Τη διπροσωπία τη σιχαίνομαι και πρέπει με νύχια και με δόντια να μην πέσω στη λούπα της που με περιτριγυρίζει από την ώρα που γεννήθηκα.

3-7

πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις?Σαν χθες θυμάμαι ήταν που μιλάγαμε,πίνωντας καφέ και ακούγοντας λίγη καλή μουσική συμφωνόντας στο πως δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε αυτή την σχεδόν καθημερινή συνήθεια.Την θυμήθηκα τώρα,ναι,αλλά πάει τόσος καιρός πια απ την τελευταία φορά που το κάναμε αυτό που αν δεν σκεφτόμουν εσένα και το πρόσωπό σου δεν θα ερχόταν αυτή η μνήμη.Πόσο εύκολα αναδεύεται μια εικόνα απ το παρελθόν,που μέχρι πριν 5 λεπτά δεν περίμενες οτι υπάρχει καν.Κι όμως,τους τελευταίους μήνες έχω παρατηρήσει πως οτι γίνεται συνήθεια καταχωρείται σε αρχείο,και είναι τόσο εύκολο να έρχονται ξανά και ξανά στην επιφάνεια εικόνες απ αυτή  μιας και ο οργανισμός απο ένα σημείο και μετά πιστεύει πως αυτό που γίνεται τόσο συχνά,δεν θα πάψει ποτέ,και προκειμένου να υπομείνει την ύπαρξή της,γίνεται όλη αυτή η ανατριχιαστικής λεπτομέριας αποθήκευση πληροφοριών.(ανάσα)Και μόλις πάψει αυτή η συνήθεια(η οποία παρεπιπτώντος σου χε σπάσει τα νεύρα και τσακωνόσουν και θύμωνες που δεν άλλαζε κάτι με τον καιρό),έρχονται οι κωλοαναμνήσεις της να σου γαμήσουν τον εγκέφαλο.Λες και είχες κανά σκοπό να σου λείψουν όλα αυτά,ξαφνικά ένα αλμπουμ απο εικόνες κ στιγμές σκάει στο κεφάλι σου εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και σε εντελώς πολλες φορές ακατάλληλη στιγμη. Το θέμα είναι οτι,παρ'όλες τις προσπάθειες,φτάνεις σε ένα σημείο που δεν θυμάσαι πλέον τόσο ξεκάθαρα πράγματα που παλιότερα θα ορκιζόσουν πως δεν γίνεται να ξεχάσεις.Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ξεχνάει.τον βοηθάει να απενοχοποιήσει τη σκατένια συνείδησή του και να συνεχίσει τη ζωούλα του φτιάχνοντας νέες αναμνήσες με την ελπίδα οτι έχει δεύτερες,τρίτες και εις τη ν ευκαιρίες.Καημένο είδος..τόσο κυνηγητο,
τόση ελπίδα...

Μόνη μου

πότε σταματήσα να κάνω όνειρα?και δε με νοιάζει για τον υπόλοιπο κόσμο,μιλάω για μένα αφού σκεπτόμενη τις επιθυμίες και τα θέλω των ανθρώπων που με περιβάλλουν έχω μείνει στάσιμη για μεγάλο χρονικό διάστημα.Κάτι το οποίο δεν έχω συνειδητοποιήσει προφανώς τώρα,απλά σκέφτηκα πως άμα τα γράψω,θα βοήθήσει(ίσως) στο να ξεκουνηθώ απο τη μιζέρια που μ έχει αγκαλιάσει μετα μανοίας ψυχή τε και σώματι και δε μ αφήνει να στρέψω το κεφάλι μου πουθενά πέρα απ'την εγωπαθή μούρη της.Ναι ξέρω,ποιόν κοροιδευώ που νομίζω πως λέγοντας τέτοιες μπούρδες θα κερδίσω κάτι.Αλλά ναι η μιζέρια υπάρχει όντως,αυτό δεν μπορω να το αμφισβητήσω.Και γιατί να το κάνω?εδώ συνυπάρχω μαζί της γνωρίζοντας πως με συντροφεύει χρόνια τώρα χώρις να κάνω και κάτι ιδιαίτερο να την απομακρύνω.Να την κρατάω απο το χέρι,έστω.Μα σφυκταγκαλιαστά και γω?Ίσως είναι αυτό το pathetic σύνδρομο που ξέρεις οτι κάτι είναι τελείως για τον πούτσο αλλά παρ'όλα αυτά είτε μένεις μαζί του λόγω συνήθειας και "ασφάλειας" είτε επειδη έχεις την ψευδαίσθηση της αλλαγής.Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι.ΞΥΠΝΑ.κάνεις και τίποτα δεν αλλάζει για κανένα.και συ τώρα που λες "κάνεις λααάθος" κουνώντας το κεφάλι μ αυτή την αηδιαστική φάτσα του "το ξέρω γιατί το χω βιώσει" να σου πω πως πρώτα απ'όλα οταν γουστάρω εγώ θ αλλάξω,επειδή έχω συνειδητοποιήσει 5 πράγματαΚαι μιλάμε τώρα για προσπάθεια αλλαγής,όχι για το αποτέλεσμά της.τέλος πάντων πάλι το δικό σου πρόβλημα συζητάω κ βρίσκομαι στη φάση που επιχειρηματολογώ για ποιόν?για σένα?πότε θα σταματησει αυτή η περιφρόνηση του εαυτού μου επιτέλους.