πώς γίναμε έτσι..
Η ζωή μας απαρτίζεται από κύκλους. Χορεύουμε μέσα σ αυτούς. Προσπαθούμε να βγούμε από αυτούς,να μπούμε,να βάλουμε κι άλλους και μετά να τους βγάλουμε. Πολλές φορές απλά είμαστε παρατηρητές. Δυστυχώς, εκτός των άλλων , πολλές φορές ( και πιθανόν για μεγάλο χρονικό διάστημα) συνειδητοποιούμε πως είμαστε απλά παρατηρητές και στους δικούς μας κύκλους. Τους βλέπουμε να μεγαλώνουν, να μικραίνουν, να γεμίζουν να αδειάζουν και τούμπαλιν. Όταν σταματάμε να παρατηρούμε αρχίζει η παράνοια. Γιατί υπάρχει αυτός ο κύκλος? Πότε μπήκα? Θέλω να είμαι αυτή τη στιγμή μέσα? Ποίοι τον απαρτίζουν μαζί με μένα? Και πηγαίνουμε μπρος πίσω σαν υπνωτισμένοι χωρίς να μπορούμε να πέσουμε πάνω σε κάποια γωνία, να μας ταρακουνήσει, να μας ξυπνήσει..
Το ιδανικό θα ήταν, αφού έχει σταματήσει η παρατήρηση και αρχίζει κανείς να ζει ξανά τον κύκλο του, να υπάρχουν μόνο θετικά συναισθήματα ως προς την "ύπαρξή" του. Έλα όμως που συνήθως θες να πάρεις ένα ψαλίδι,να ευθυγραμμίσεις τον κύκλο και να αρχίσεις να τρέχεις πανικόβλητος προς το μοναδικό αδιέξοδο που θα δημιουργήσει η σωτήρια ευθεία σου.
Έλα όμως που δεν υπάρχουν ευθείες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου