Προσωπίδα Ασφαλείας

Πόσο επίκαιρο...
Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο βολική είναι η απαραίτητη χρήση μάσκας στα μέσα και στα καταστήματα .
Συνειδητοποίησα πόσο χαλαρό είναι το στόμα μου κατα βάση, μιας και δε χρειάζεται να δείχνω κανένα είδος συναισθήματος χωρίς λόγο. Είναι αυτο το μιδίαμα ευγένειας και καλών τρόπων που δείχνουμε σαν και να πρέπει όταν μπαίνουμε σε έναν χώρο και μας κοιτάζουν άτομα.
Μπορώ επιτέλους να είμαι ανέκφραστη.
Πάντα μπορούσα αλλά τώρα κατάλαβα πόσο προσποιούμαι χωρίς κανένα λόγο. Και βγάζοντας τη μάσκα μπορώ ακόμα να αισθάνομαι όπως πριν και να το δείχνω.
Αυτή η επανάπαυση όμως μήπως είναι και το ξεκίνημα μιας ουδετερότητας? Βρήκα τη βολή μου για να εκφραζώ ακόμα λιγότερα? Ή θα μάθω να εκφράζω την αλήθεια μου επιτέλους παντού και συνέχεια..?

Τρομάζεις άραγε και εσύ

καμιά φορά σκέφτομαι μήπως όλα αυτά για τα οποία σε κατηγορώ είναι απλά ένα ψέμα για να πιστέψω ότι ήμουν ερωτευμένη
Αν όλα ήταν ένα ψέμα. Κάτι επίπλαστο και εύθραυστο όσο ένα χαμόγελο μου πριν σε βρίσω.
Τρομάζω στη σκέψη. Του κενού στη θέση που έχεις στην καρδιά και στο μυαλό μου.
Τρομάζω στη σκέψη του μέλλοντος που δε θα σημαίνουν τίποτα όλα αυτά πια.
Πιο πολύ όμως τρομάζω στην ιδέα ότι θα σημαίνουν. και ότι δε θα σε ξεχάσω ποτέ.
Αξίζουμε άραγε τη λήθη από τη συνύπαρξη?

ανακύκλωση..

Παίρνεις πάντα αυτό που θες?

"Παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις ή αυτό που χρειάζεσαι?" , ρώτησα στοχαστικά τον μοναχικό κύριο στο μπαρ ενώ τον σέρβιρα την καθιερωμένη μπύρα του.
Βλέμμα, σκέψη δευτερολέπτων:
"Παίρνεις πάντα αυτό που διεκδικείς." είπε.
 Με τη σιγουριά των βιωμάτων.